خوب نیستم... دلم گرفته است... قانون جدید می گوید حقوق طرح هیات علمی ها بر عهده ی خود دانشگاه هاست... و همه ی دانشگاه ها می گویند بودجه نداریم... خسته ام از تلاش برای رسیدن به هدف ها و در آستانه٬ عوض شدن قانون ها... خدایا قَسَمت داده بودم...
سه شنبه صبح رفتم سر کلاس... اعتراف می کنم که خیلی خوشحال بودم... که دل بسته بودم... که خودِ مُدرسم را دوست تر داشتم... بعدش رفتیم برای بستن قرارداد... فهمیدیم تعداد واحدها را اشتباه گفته اند و واحد آزمایشگاه ندارند اصلا... می خواستیم خانه رهن کنیم... گران بود... حساب کتاب می گفت نمی ارزد برای این تعداد واحد ریسک کنیم... برای ترم بعد هم نه تنها قول مساعد نمی دادند که بعد فهمیدیم اصلا درسهای ما ارائه نمی شوند... دیروز زنگ زدیم و گفتیم نمی توانیم... تمام طول راه از پنجره قطار به بیرون چشم دوختم و اشک ریختم... و حبه که از غصه ی من در عذاب بود...
الان ماهشهریم... پیش برادر حبه... یک بغض مهمان دائم گلویم است....
باید فکر دیگری کنیم....
خدایا خسته ام... ۵ سال صبر پاداشی ندارد؟ خودت گفتی بعد از هر سختی٬ آسانی ست. چشمان منتظرم را ببین...