می خواستم بیایم بنویسم از این روزهای لیمویی ملایمم که...
دیشب وقت خواب دلشوره ی عجیبی به دلم افتاده بود؛ هیچ توجیهی هم برایش نداشتم... نمی دانم کی بالاخره خوابم برد، اما با یک خواب بد بیدار شدم و هی فکر کردم... چند وقتی بود که کل فامیل را خواب می دیدم...
امروز عصر داشتم می رفتم تلفن را بردارم و به مامان و بابا زنگ بزنم که تلفن زنگ خورد... خواهرم بود که بعد از احوالپرسی پرسید "از مامان اینا خبر داری؟" دلم ریخت... پرسیدم "چی شده؟" گفت "نترس دارن میرن تهران... پسر دایی دیشب فوت کرده..."
باورم نمی شود... همان پسر دایی ام که 5 سالی بود اصفهان زندگی می کرد و من حتی یک بار هم نرفتم حالی از او بپرسم... همانی که مهرماه که ما درگیر کار جنوب بودیم آمده بودند خداحافظی که اسباب کشی کنند به تهران و ما نبودیم... همانی که هر وقت مرا می دید گله می کرد که غریبی می کنم... خب همسن و سال مامانم بود و خجالت می کشیدم راستش... اما کاش رفته بودم...
حالم بد است... زنگ زدم به مامان و او گوشی را داد به خانمش... زبانم بند آمده بود... حسرت بدی گوشه ی دلم چمباتمه زده... چقدر زود فرصت های با هم بودن و به هم سر زدن ها تمام می شوند... کاش یک بار می رفتم و خوشحالش می کردم تا حس نکند در این شهر غریب است...
پ.ن1: خواهش می کنم یک فاتحه برای او بخوانید. عمرتان پربرکت دوستانِ جانم...
پ.ن2: عنوان از سهراب:
لحظه ها می گذرد
آنچه بگذشت نمی آید باز
قصه ای هست که هرگز دیگر
نتواند شد آغاز
مثل این است که یک پرسش بی پاسخ
بر لب سرد زمان ماسیده است
تند بر می خیزم
تا به دیوار همین لحظه که در آن همه چیز
رنگ لذت دارد آویزم
آنچه می ماند از این جهد به جای
خنده ی لحظه ی پنهان شده از چشمانم
و آنچه بر پیکر او می ماند
نقش انگشتانم
دنگ...
فرصتی از کف رفت
قصه ای گشت تمام
لحظه باید پی لحظه گذرد
تا که جان گیرد در فکر دوام
این دوامی که درون رگ من ریخته زهر
وارهانیده از اندیشه من رشته حال
وز رهی دور و دراز
داده پیوندم با فکر زوال
پرده ای می گذرد
پرده ای می آید
می رود نقش پی نقش دگر
رنگ می لغزد بر رنگ
ساعت گیج زمان در شب عمر
می زند پی در پی زنگ
دنگ ... دنگ
دنگ...