چند روزی که گذشت؛ یعنی دقیقا از روز 13 به در تا همین امروز عصر... روزها و شب های دوست داشتنی ای نبودند... خوشحالم که تمام شدند، آن هم با دو روز جنگ تن به تن با غول زشت میگرن... حالا منم و درسهایی که از این روز و شبها گرفتم... اصلا انگار باید اینها را یاد می گرفتم... می دانی... با اینکه هرگز آدم قبل از این روزها نیستم، اما خودِ الانم را دوست تر دارم... پخته تر شده ام شاید... آبدیده تر...
و می خواهم در بیستمین روز بهار دوباره متولد شوم...
دنیا به من خوش آمد بگو...
دنیا... به من لبخند بزن...
من از آغوش خدا می آیم...
